Miłośnicy Izby Regionalnej w Zielonkach, miło nam Was poinformować, że otrzymaliśmy grant w wysokości 15 000 zł na przeprowadzenie prac rewitalizacyjno-konserwatorskich przy pomniku nagrobnym mieszkańca Zielonek dr. Ignacego Szulca (1810-1866) w ramach 6. edycji Programu „Czuwamy! Pamiętamy!” Fundacji ORLEN.
Program „Czuwamy! Pamiętamy!” jest skierowany do społeczności lokalnych i został objęty patronatem honorowym Instytutu Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z siedzibą w Warszawie. Ma na celu przywrócenie należnej czci Miejscom Pamięci na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, które do tej pory pozostawały w złym stanie technicznym.
Nagrobek dr. Ignacego Szulca, doktora medycyny, członka krakowskich instytucji charytatywnych, uczestnika powstania listopadowego, jest drugim najstarszym miejscem pochówku na cmentarzu parafialnym w Zielonkach, zachowanym w swoim pierwotnym XIX-wiecznym kształcie do dziś. Wykonany z piaskowca pomnik ma kształt wysokiej kamiennej tumby na cokole ozdobionej krzyżem łacińskim z inskrypcją D.O.M.
W ramach grantu zostaną wykonane takie prace jak:
– prace renowacyjno-konserwatorskie przy tumbie i krzyżu (wstępne czyszczenie hydromechaniczne z brudu i zanieczyszczeń powierzchniowych, czyszczenie chemiczne z zanieczyszczeń biologicznych, uzupełnienie ubytków, impregnacja wzmacniająca piaskowca, hydrofobizacja kamienia),
– prace renowacyjno-konserwatorskie przy tablicy epitafijnej (czyszczenie hydromechaniczne z brudu i zanieczyszczeń powierzchniowych, czyszczenie chemiczne z zanieczyszczeń biologicznych, uzupełnienie ubytków, poprawienie czytelności inskrypcji nagrobnej, impregnacja wzmacniająca piaskowca, hydrofobizacja kamienia),
– uporządkowanie najbliższego otoczenia wokół pomnika nagrobnego (podcięcie drzew, wycięcie krzewów, plewienie).
Planowany końcowy termin realizacji przedsięwzięcia to marzec 2024 r.
Ignacy Jakób Jan Szulc urodził się 25 lipca 1810 r. jako syn Antoniego – krakowskiego kupca oraz Apolonii z d. Glogier. Od 1823 r. uczęszczał do Liceum Św. Barbary w Krakowie, gdzie w lipcu 1829 r. zdał egzamin dojrzałości. Następnie był słuchaczem w Uniwersytecie Jagiellońskim na Wydziale Filozoficznym. W chwili wybuchu powstania listopadowego dołączył do powstańców i w stopniu szeregowego walczył w ramach 2. Pułku Ułanów Polskich. Po klęsce powstania udał się na emigrację do Francji, gdzie w 1833 r. rozpoczął studia medyczne na Akademii w Montpellier. Tam 3 lata kształcił się w zawodzie lekarskim i 30 sierpnia 1836 r. (lub 29 lipca 1835 r.) uzyskał stopień doktora medycyny za rozprawę zatytułowaną „Dissertation sur la pneumonie aiguë simple” (tł. „Rozprawa o ostrym prostym zapaleniu płuc”). W czasie szerzącej się epidemii cholery we Francji w 1836 r. wykorzystał swoją wiedzę medyczną i niósł pomoc jej mieszkańcom. Za swą ofiarność otrzymał Medal Zasługi z rąk Ministra Robót Publicznych, Rolnictwa i Handlu, któremu wówczas podlegały także kwestie sanitarne. Mimo możliwości rozwoju kariery lekarskiej we Francji postanowił z niej zrezygnować. Uczynił to ze względu na tęsknotę za rodziną i chęcią służenia swojej Ojczyźnie na miejscu. Do Krakowa przybył w 1839 r. i od razu zaangażował się w działalność instytucji dobroczynnych. W 1841 r. został członkiem Polskiego Towarzystwa Dobroczynności, a 3 lata później został wybrany na radcę Wydziału Skarbowego PTD. Ponadto działał w Arcybractwie Miłosierdzia Najświętszej Maryi Panny Bolesnej i w Banku Pobożnym. W tych instytucjach od 1844 r. do 1863 r. był wybierany na wizytatora gminy II lub VII, a od 1850 r. do 1863 r. pracował jako urzędnik zdrowia. W ten sposób przez 26 lat służył ubogim z miasta Krakowa. Po śmierci swojej matki Apolonii zamieszkał w podkrakowskich Zielonkach, gdzie z życzliwością udzielał rad ludności wiejskiej, która tłumnie przybywała do niego po pomoc. Zmarł 6 grudnia 1866 r. w Szaryszowie i został pochowany na cmentarzu parafialnym w Zielonkach, obecnie przy ul. ks. Jana Michalika 4.
