Dr Ignacy Szulc

Imię i nazwisko: Ignacy Szulc

Data i miejsce urodzenia: 25 lipca 1810 r., Zielonki

Data i miejsce śmierci: 6 grudnia 1866 r., Zielonki

Ignacy Szulc urodził się 25 lipca 1810 roku jako potomek Antoniego, znanego krakowskiego kupca, oraz Apolonii z domu Glogier. Jego młodość wypełniła nauka, a już od 1823 roku uczęszczał do prestiżowego Liceum Św. Barbary w Krakowie. Tam właśnie, w lipcu 1829 roku, przystąpił z sukcesem do egzaminu dojrzałości, otwierając przed sobą nowe możliwości.

Następnie, podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jednak los, jak zwykle w historiach wybitnych postaci, miał dla niego inne plany. W chwili wybuchu powstania listopadowego nie wahał się dołączyć do powstańców, stając się szeregowym w szeregach 2. Pułku Ułanów Polskich. Walczył z odwagą i oddaniem, a klęska powstania skierowała go na emigrację do Francji.

W 1833 roku rozpoczął studia medyczne na Akademii w Montpellier, kontynuując swoją naukową drogę. Tam przez trzy lata zdobywał wiedzę medyczną, a 30 sierpnia 1836 roku (lub 29 lipca 1835 roku) obronił pracę doktorską zatytułowaną „Dissertation sur la pneumonie aiguë simple” (pol. „Rozprawa o ostrym prostym zapaleniu płuc”). Nie ograniczał się jednak tylko do teorii – podczas epidemii cholery we Francji w 1836 roku wykorzystał swoją wiedzę medyczną, niosąc pomoc potrzebującym. Za tę niezwykłą ofiarność został uhonorowany Medalem Zasługi, wręczonym przez Ministra Robót Publicznych, Rolnictwa i Handlu, który nadzorował także sprawy sanitarno-epidemiologiczne.

Mimo obiecującej kariery w medycynie we Francji, zdecydował się wrócić do swojej ojczyzny. W 1839 roku powrócił do Krakowa, a już od pierwszych dni zaangażował się w działalność instytucji dobroczynnych. W 1841 roku został członkiem Polskiego Towarzystwa Dobroczynności, a trzy lata później wybrano go na radcę Wydziału Skarbowego PTD. Ponadto, pracował aktywnie w Arcybractwie Miłosierdzia Najświętszej Maryi Panny Bolesnej i w Banku Pobożnym. W latach 1844-1863 był wybierany na wizytatora gminy II lub VII w tych instytucjach, a od 1850 roku do 1863 roku pełnił funkcję urzędnika zdrowia. Całe 26 lat poświęcił służbie ubogim mieszkańcom Krakowa.

Po śmierci matki, Apolonii, przeniósł się do malowniczych Zielonek pod Krakowem. Tam z życzliwością służył radą i pomocą ludności wiejskiej, która licznie przybywała do niego w poszukiwaniu wsparcia. Jego życie zakończyło się 6 grudnia 1866 roku w Szaryszowie, a spoczął na cmentarzu parafialnym w Zielonkach, obecnie znajdującym się przy ul. ks. Jana Michalika 4. Jego dziedzictwo wciąż pozostaje żywe i inspiruje kolejne pokolenia.

Źródło: „Rocznik XLIX Towarzystwa Dobroczynności Miasta Krakowa”, Kraków 1867, s. 3-11.